خدا از ما نگیرد نعمت آشفته حالی را.

به چنگ اورده ام گیسوی معشوقی خیالی را

خدا از ما نگیرد نعمت آشفته حالی را
 
خدا را شکر امشب هم حریفی پیش رو دارم
که با او میتوان نوشید ساغر های خالی را
 
مرا در بر بگیر ای مهربان هرچند میدانم
ندارم طاقت آغوش یک دریا زلالی را
 
ز مستی فاش میگویم تو را بوسیده ام اما
کسی باور ندارد حرف مست لا ابالی را
 
من آن خاکم که روزی بستر رودی خروشان بود
کنار چشمه بشکن بغض این ظرف سفالی را
 
فاضل نظری

به جز تو حرف تو با کس نمی توانم زد....

چگونه بگذرم از جان که تو خود جانی

نازم تورا که گرمی افسانه ی منی